برای دومین بار در تاریخ؛ نمونه یک سیارک به زمین رسید - مجله تور مالزی

این نمونه ها میلیون ها کیلومتر دورتر از زمین به وسیله ماموریت هایابوسا-2 جمع آوری شده بود. هایابوسا-2 سیارک ریوگو را از تیر 1397 تا آبان 1398 از فاصله 900 متری مورد بررسی قرار داد.

سلف هایابوسا-2 اولین ماموریتی بود که اقدام به آوردن نمونه های خاک سیارک ها می کرد. ماموریت هایابوسای اولی در سال 1389 یک میلی گرم از سیارک سنگی ایتوکاوا را به زمین آورد. انتظار می رود که هایابوسا-2 توانسته باشد 100 میلی گرم نمونه از سیارک ریوگو را به زمین بیاورد.

پیشینه عملیات

هایابوسا-2 در دی ماه 1393 با وزن 690 کیلوگرم پرتاب شد و 6 تیر ماه 1397 به سیارک ریوگو رسید. از آن موقع مشغول به بررسی این سیارک شد. برای این کار چندین کاوشگر کوچک را به سوی آن فرستاد و یک سطح نشین. یک بار هم با شلیک گلوله ای مسی گودال و گردوخاکی در سیار سیارک ایجاد که بعد برای جمع آوری آن گردوخاک ها به سیارک نزدیک شد.

در 2 اسفند 1397 فضاپیمای ژاپنی هایابوسا-2 لحظاتی پس از لمس سیارک ریوگو (Ryugu) پیروز به ثبت تصویری از آن شد. گروه توسعه فضاپیمای ژاپنی هایابوسا- در مطالعه اخیرشان خبر هایی از مشاهداتشان از سیارک ریوگو منتشر نموده اند.

سیارک ریوگو از فاصله 20 کیلومتری خاکستری و بی رنگ به نظر می رسد، اما نگاهی از نزدیکتر رنگ های بیشتری را نشان می دهد.

این فضاپیما که بیش از یک سال و نیم همراه سیارک ریوگو بوده در آبان 1398 ریوگو را ترک نموده و با نمونه های جمع آوری شده راهی زمین شده بود. طبق برنامه ریزی های انجام گرفته، همانطور که انتظار می رفت، فضا پیما در اواخر پاییز سال 1399 از کنار زمین عبور کرد و نمونه های خود را به وسیله کپسول ورود مجدد (Reentry Capsule)، به زمین فرستاد تا بررسی دقیقی بر روی آن ها در آزمایشگاه های سراسر دنیا انجام گردد.

در مطالعه ای که اخیراً در مجله Science منتشر شده است، پژوهشگران گروه فضاپیمای هایابوسا-2 از مشاهدات خود در خصوص فرایند نمونه برداری از سطح این سیارک گزارشی ارائه و در آن اعلام کردند که چه میزان گیری هایی از سطح ریوگو می تواند به ما در درک تکامل آن یاری کند. این مشاهدات داستان مسافری کیهانی را روایت می نماید که از کمربند اصلی سیارک سفرش را شروع کرد و قبل از اینکه در مداری در همسایگی ما مستقر گردد گذری کوتاه از نزدیکی خورشید داشت و در نهایت به عنوان سیارکی نزدیک به زمین نام گرفت.

پل بایرن استاد دانشگاه ترینیتی کالج دوبلین گفت: من دانشمندی سیاره ای هستم و علاقه مندم تا بدانم چرا اجرام سیاره ای آن گونه ای که می بینیم عمل می نمایند. با درک بهتر این موضوع که چگونه و چرا ظاهر فعلی سیارک ریوگو به وجود آمده است، مدلی جامع تر برای چگونگی شکل گیری و پیشرفت اجرام منظومه شمسی از جمله سیارک های کربنی نوع سی (C-type) معمولی که ریوگو یکی از آنهاست، خواهیم داشت. دانشمندان در این مطالعه نو شرح داده اند که چگونه برخی از بخش های ریوگو آبی تر و بخش های دیگر قرمزتر به نظر می رسند.

این اصطلاحات مربوط به تغییرات ظریف رنگ سطح سیارک در طیف مرئی است. تیم هایابوسا-2 دریافتند که خط استوا و قطب های سیارک آبی تر هستند در حالی که بخش عرض های میانی قرمزتر هستند. به طرز قابل توجه ای، این تفاوت رنگ ممکن است با سن سیارک یا اینکه چه مدت مواد به طور مستقیم در معرض فضا قرار می گیرند، مرتبط باشد. به همین دلیل است که آن قسمت هایی که در معرض فرسایش فضایی قرار گرفته اند تیره تر و قرمزتر هستند. فرسایش فضایی اصطلاحی است که برای چند فرایند مختلف مربوط به تأثیری که محیط در فضای فرازمینی بر روی اجرام فضایی دارد به کار می رود. فرسایش فضایی این سیارک ممکن است به وسیله ریز شهاب سنگ ها، ذرات خورشیدی و کیهانی و گرمای خورشید رخ داده باشد.

هنگامی که هایابوسا-2 شلیک را از فاصله حدود یک متری انجام داد و سپس پیشران هایش را برای دور شدن از سیارک روشن کرد، ابر های قرمزتر، سنگ ریزه های تیره و دانه های ریز به بیرون پرتاب شدند و سپس دوباره بر روی سطح نشستند. گروه ماموریت نتیجه گرفت این ذرات که در اصل فقط روی سطوح بیرونی سنگ ها قرار داشتند، روی سرتاسر محل نمونه برداری نشستند و رنگ آن را از آبی کم رنگ به قرمز کم رنگ تبدیل کردند.

این مشاهدات به دانشمندان بینشی در خصوص نوار های عرض جغرافیایی روی سطح سیارک ریوگو ارائه کرد. مواد در معرض خورشید و فرسایش فضایی قرمز می شوند و به آرامی تحت گرانش ضعیف این سیارک از استوا و قطب های عارضه نگاری بالا حرکت می نماید و به عرض های میانی با عارضه نگاری کم حرکت می نمایند. این حرکت، مواد تازه و آبی تر را در خط استوا و قطب ها قرار می دهد و ماده قرمز شده در آن میان را ذخیره می نماید. موضوع هیجان انگیز این بود که از تجزیه و تحلیل میزان و رنگ دهانه ریوگو، تیم هایابوسا-2 نتیجه گرفتند که این سیارک زمانی باید به خورشید نزدیک تر بوده باشد که نشان می دهد چرا بخش هایی از سیارک قرمزتر شده.

با استفاده از دو مدل مختلف برای محاسبه سن دهانه ها، این گروه تخمین می زند که این قرمزی ناشی از گرم شدن خورشید باید یا هشت میلیون سال پیش یا 300 هزار سال پیش رخ داده باشد.

این آمار درباره دهانه که بر اساس تصاویر جمع آوری شده به وسیله فضاپیما هایابوسا-2 به دست آمده، نشان می دهد که سن سطح سیارک به خودی خود احتمالاً بیش از 17 میلیون سال نیست. به این ترتیب است که عمل ساده شلیک گلوله ای کوچک فلزی به سیارکی که که خیلی هم چشمگیر نیست، داستان مفصلی از زندگی این سیارک را آشکار نموده است.

پ