من یک بیمار روانی هستم! - مجله تور مالزی

من یک بیمار روانی هستم!

نویسنده:دکتر سیدوحید شریعت*

من یک بیمار روانی هستم. بله، منظورم خودم است؛ دکتر سیدوحید شریعت، روان پزشک و استادیار دانشگاه علوم پزشکی ایران! چند سالی هم هست که دارم دارو مصرف می کنم و شکر خدا الان بهترم؛ وگرنه که نمی تونستم اینها را برایتان بنویسم.

چرا دارید این طوری نگاهم می کنید؟ مگر چه اشکالی دارد؟ چرا باید از گفتن این مساله خجالت بکشم؟ مگر داشتن یک بیماری روانی با داشتن فشارخون یا دیابت فرقی می نماید؟ در هر دوی آنها فقط بعضی تغییرات شیمیایی در بدن رخ داده که باعث بیماری شده است. در بیماری روانی، این تغییرات در مغز ما اتفاق می افتد و بعضی از مواد ناقل شیمیایی در مغزمان کم و زیاد می شوند ولی در دیابت، این تغییرات در لوزالمعده رخ می دهد و نتیجه اش در خون منعکس می گردد. شما تا حالا کسی را دیده اید که از داشتن میگرن یا آپاندیسیت شرمگین باشد یا بخواهد بیماری خودش را پنهان کند، یواشکی دکتر برود یا نخواهد نام واقعی خودش را هنگام مراجعه به دکتر بگوید؟! پس چرا از شنیدن اینکه فردی بیماری روانی دارد، یکه می خورید و انتظار دارید که مثل بسیاری از افراد، بیماری خود را پنهان کند؟ مگر خودش خواسته که بیمار گردد یا خطایی از او سرزده که به این بیماری دچار شده؟ اگر این طور نیست، پس چرا وقتی به بیماری روانی دچار می شویم سعی می کنیم که کسی از قضیه بو نبرد و حتی نزدیک ترین اقوام هم از آن خبردار نشوند؟!

گاهی این مساله آن قدر برایمان حساس می گردد که حتی حاضریم بیماری و مشکل خود را پنهان کنیم یا اصلا از خیر دوا و دکتر هم بگذریم ولی از خطر اینکه کسی بفهمد ما مسئله ای داریم دور شویم و از انگ بیماری روانی محفوظ بمانیم! شاید از این نگران باشیم که از این پس، جور دیگری به ما نگاه گردد یا از ما بترسند، به ما اعتماد ننمایند، بگویند شخصیت ضعیفی داشته ایم، دیوانه خطابمان نمایند، نتوانیم ازدواج کنیم، از محل کار اخراج مان نمایند و صد جور بدبختی دیگر برایمان پیش بیاید، فقط برای این که قضیه لو رفته که ما نوعی بیماری روانی داریم. همه اینها آواری است به نام انگ بیماری که روی سر بیماران خراب می گردد و دردی بر دردهای خودشان و خانواده شان می افزاید. ولی مساله اینجاست که بیشتر بیماران روانی، نه خطرناک هستند، نه احمق و خنده دار، نه غیرقابل اعتماد و دیوانه، نه از کارافتاده و لاابالی؛ به خصوص با انجام درمان، درصد قابل توجهی از بیماران به طور کامل یا تقریبا کامل به شرایط عادی خود برمی گردند. اگرچه اغلب اوقات، این به معنی عدم احتیاج به ادامه درمان و ریشه کن شدن بیماری نیست؛ همان طور که فرد مبتلا به دیابت یا فشارخون با درمان، بیماری خود را کنترل می نماید و باید مدت ها درمان های خود را ادامه دهد. مهم این است که درمان بیماری می تواند تا حد زیادی از عوارض بیماری درمان نشده بکاهد و ما را به زندگی عادی روزانه خود برگرداند؛ همچنان که بیماری من را کنترل نموده و می توانم با پسرم بازی کنم، به دانشجویانم درس بدهم و به بیمارانم یاری کنم. من زندگی را دوست دارم.

پی نوشت ها:

* روان پزشک

منبع:www.salamat.com

/ج

منبع: راسخون