آیا فیلم لیلو و استیچ می تواند شکست های اخیر دیزنی را جبران کند؟ - مجله تور مالزی

بازگشت به ریشه های خلاقانه: داستانی که هنوز بکر است

لیلو و استیچ (2002) در میان انیمیشن های کلاسیک دیزنی یک استثناست. برخلاف قصه های شاهزاده پرور و افسانه های پر زرق وبرق، این انیمیشن با روایتی ساده اما عمیق از خانواده، پذیرش تفاوت ها و دوستی غیرمنتظره میان یک دختر هاوایی و یک موجود فضایی، قلب مخاطبان را تسخیر کرد. این اثر، که در زمان خود با بودجه معقول 80 میلیون دلار بیش از 273 میلیون دلار فروش جهانی داشت، نشان داد که دیزنی می تواند خارج از فرمول های تکراری اش هم پیروز باشد و مسیر هم برای انیمیشن های لیلو و استیچ بعدی هموار شد. حالا، لایواکشن این اثر فرصتی است تا دیزنی از دام بازسازی های بیش ازحد وفادار یا بیش ازحد جاه طلبانه - مثل شیرشاه که صرفاً یک کپی بصری بود یا مولان و دامبو که تغییراتش مخاطب را سردرگم کرد - رها شود.

فیلم لیلو و استیچ داستانی بکر و کمتر استفاده شده در کارنامه دیزنی دارد. این فیلم نیازی به تکیه بر کلیشه های پرنسس ها یا شرورهای بزرگ ندارد؛ در عوض، با تمرکز بر رابطه لیلو و استیچ، یک موجود بیگانه دوست داشتنی که کریس سندرز بار دیگر صداپیشگی اش را بر عهده دارد، می تواند احساسی تازه و اصیل را به مخاطب مدرن هدیه دهد. در دورانی که بازسازی هایی مثل سفیدبرفی به دلیل تغییرات بحث برانگیز - از حذف کوتوله ها تا بازنویسی شخصیت پرنسس به عنوان یک رهبر - با خشم هواداران روبرو شدند، لیلو و استیچ می تواند با وفاداری هوشمندانه به روح اصلی و در عین حال به روزرسانی ظریف، تعادلی ایجاد کند که دیزنی مدت هاست در آن ناکام مانده است.

قدرت نوستالژی هدفمند: مخاطبی که آماده بازگشت است

دیزنی در سال های اخیر نشان داده که نوستالژی می تواند شمشیری دو لبه باشد. دیو و دلبر و کتاب جنگل با تکیه بر این حس، گیشه را فتح کردند، اما آثاری مثل دامبو و پینوکیو (2022) ثابت کردند که صرف نوستالژی بدون خلاقیت کافی نیست. فیلم لیلو و استیچ اما در موقعیتی طلایی قرار گرفته است. این انیمیشن، متعلق به اوایل دهه 2000، نسلی را هدف می گیرد که حالا در سنین جوانی و میانسالی اند - نسلی که نه تنها خودشان با این داستان بزرگ شدند، بلکه بچه هایشان را هم با استیچ و لیلو آشنا کرده اند. برخلاف سفیدبرفی که با قدمتی 85 ساله، فاصله احساسی زیادی با مخاطب امروزی داشت، لیلو و استیچ هنوز در حافظه جمعی زنده است و نیازی به بازسازی هویتش ندارد. تصویر منتشرشده از استیچ در رویداد D23 Brazil، با جزئیات خزهای آبی و طراحی دوست داشتنی اش، موجی از واکنش های مثبت را در شبکه های اجتماعی در پی داشت. برخلاف سونیک (2020) که ابتدا با واکنش منفی به طراحی شخصیت روبرو شد و مجبور به بازسازی شد، استیچ از همان اولین تصاویر با استقبال هواداران روبه رو شد - نشانه ای از اجرای هوشمندانه دیزنی که درس پیروزیت غیردیزنی سونیک (با فروش جهانی 319 میلیون دلاری) را به خوبی آموخته است. این رویکرد می تواند اعتماد ازدست رفته هواداران در اینگونه آثار را بازگرداند و آن ها را به سینماها بکشاند، چیزی که در ناکامی های اخیر دیزنی به وضوح غایب بود.

خواندنی ها

10 انیمیشن دیزنی که منتظریم نسخه لایواکشن شان را ببینیم

استیچ، ستاره نسل زد: موجی که دیزنی می تواند سوارش شود

در سال های اخیر، استیچ به شکلی غیرمنتظره در میان نسل Z به یک آیکون فرهنگی بدل شده است. از میم های اینترنتی که او را با طنزی تلخ و دوست داشتنی به نمایش می گذارند تا عروسک های بامزه، فیگورها و وسایل جانبی که در پلتفرم هایی مثل تیک تاک و اینستاگرام و یا فروشگا ه هایی مثل آمازون و Etsy غوغا به پا کرده اند، این موجود آبی رنگ فراتر از یک شخصیت انیمیشنی، به نمادی از فردیت و پذیرش خود تبدیل شده است. برای مثال، هشتگ #StitchChallenge در TikTok با بیش از 200 میلیون بازدید، نشان دهنده نفوذ عمیق این شخصیت در فرهنگ دیجیتال است. همکاری های برندهای مد مثل Uniqlo با کالکشن های استیچ محور نیز گواهی بر این محبوبیت استیچ است که از اتاق خواب نوجوانان تا کمد لباس هایشان امتداد یافته. این محبوبیت، که ریشه در طراحی منحصربه فرد و شخصیت بازیگوش و در عین حال دوست داشتنی استیچ دارد، فرصتی بی نظیر برای دیزنی فراهم می کند. برخلاف بازسازی هایی مثل پری دریایی کوچولو که با تغییراتش بخشی از مخاطبان جوان تر را از دست داد، فیلم لیلو و استیچ می تواند مستقیماً به این موج فرهنگی متصل شود. نسل Z، که حالا بخش بزرگی از قدرت خرید بلیط سینما را در دست دارد و گیشه را کنترل می کند: با استیچ ارتباطی احساسی و امروزی برقرار کرده و این فیلم می تواند با تکیه بر این پتانسیل، نه تنها هواداران قدیمی را راضی کند، بلکه این مخاطبان نو را هم به سالن ها بکشاند - چیزی که دیزنی در پروژه های اخیرش به سختی به آن دست یافته است.

تیمی که می داند چه می کند: ترکیبی از تجربه و نوآوری

یکی از نقاط ضعف بازسازی های اخیر دیزنی، انتخاب کارگردان ها و نویسندگانی بود که گاه با منبع اصلی بیگانه به نظر می رسیدند. اما لیلو و استیچ با حضور دین فلیشر کمپ - کارگردان تحسین شده انیمیشن کمتر دیده شده ولی شاهکار Marcel the Shell with Shoes On - و کریس برایت در مقام نویسنده، امیدی تازه به هواداران داده است. کمپ با سبک مینیمالیستی و احساسی اش، نشان داده که می تواند داستان های کوچک را به تجربه هایی بزرگ تبدیل کند؛ چیزی که دقیقاً با روح لیلو و استیچ هم خوانی دارد. حضور کریس سندرز، خالق اصلی استیچ، به عنوان صداپیشه نیز تضمینی است بر این که این بازسازی از ریشه هایش دور نخواهد شد. این در حالی است که پروژه هایی مثل مولان و پینوکیو (2022) از نبود خالقان اصلی رنج بردند و همین دوری از منبع، به سردرگمی روایی و نقدها گسترده منجر شد. در کنار این ها، بازیگرانی چون مایا کیالوها در نقش لیلو و زک گالیفیناکیس در نقشی که هنوز اعلام نشده، ترکیبی از استعداد تازه و تجربه را به ارمغان می آورند. این انتخاب ها نشان می دهد که دیزنی این بار به جای تکیه بر ستاره های بزرگ و پرهزینه - مثل اما استون در کروئلا که با وجود پیروزیت نسبی، انتظارات را برآورده نکرد - روی تیمی متمرکز شده که به داستان وفادارند و می توانند آن را با ظرافت به دنیای واقعی بیاورند.

خواندنی ها

انیمیشن لیلو و استیچ؛ اولین داستان ساختارشکن و الهام بخش دیزنی

رقابت در گیشه: فرصتی برای درخشش در بهار 2025

اکران فیلم لیلو و استیچ در 23 می 2025، همزمان با آخرین قسمت از سری فیلم های ماموریت غیرممکن، شاید در نگاه اول ریسک به نظر بیاید، اما در واقع فرصتی استثنایی است. بهار معمولاً فصل بلاک باسترهای خانوادگی نیست و این تاریخ گذاری، فیلم لیلو و استیچ را در موقعیتی قرار می دهد که می تواند مخاطبان خانوادگی را - که از اکشن های سنگین تام کروز خسته اند - به خود جذب کند. شکست سفیدبرفی در گیشه نشان داد که مخاطبان امروزی به بازسازی هایی که صرفاً به نام نوستالژی تکیه دارند، روی خوش نشان نمی دهند. اما لیلو و استیچ با داستانی متفاوت و لحنی شاد و صمیمی، می تواند این خلأ را پر کند و در باکس آفیس بدرخشد. افزون بر این، نسخه انیمیشن با بودجه 80 میلیون دلاری خود بیش از 273 میلیون دلار فروش داشت و به یکی از سودآورترین پروژه های دیزنی در دهه 2000 بدل شد - آماری که ارزش تجاری این بازسازی را بیش از پیش برجسته می کند و نشان می دهد که این اثر حتی در زمان اکران اولیه اش هم فرمولی برای پیروزیت داشته است.

درس از گذشته: دیزنی در آستانه رستاخیز

دیزنی در بازسازی های اخیرش اشتباهاتی داشت که قابل چشم پوشی نیستند. مولان با حذف آهنگ ها و شخصیت های کلیدی، هویتش را از دست داد؛ پری دریایی کوچولو با تغییرات بصری و روایی بحث برانگیز، دوقطبی شد؛ و سفیدبرفی با بازنویسی افراطی، هواداران را ناامید کرد. اما فیلم لیلو و استیچ نشانه هایی از یادگیری از این درس ها را نشان می دهد. این فیلم نیازی به تغییرات بزرگ ندارد، چون داستانش ذاتاً مدرن و جهانی است. موضوع خانواده غیرمتعارف و پذیرش تفاوت ها هنوز هم حرف های زیادی برای گفتن دارد و می تواند با مخاطب امروزی - که بیش از همیشه به اصالت و احساس نیاز دارد - ارتباط برقرار کند.

برگ برنده ای که دیزنی مدت ها منتظرش بود

فیلم لیلو و استیچ می تواند همان چیزی باشد که دیزنی برای بازسازی اعتبار لایواکشن هایش به آن نیاز دارد. این فیلم با داستانی اصیل، تیمی کاربلد، نوستالژی هدفمند و زمان بندی هوشمندانه، پتانسیل این را دارد که طلسم ناکامی های اخیر را بشکند و دیزنی را به روزهای اوجش بازگرداند. اگر این بازسازی بتواند تعادل میان وفاداری به منبع و نوآوری را حفظ کند - همان طور که اولین تصاویر و اخبار نویدش را می دهند - نه تنها گیشه را فتح خواهد کرد، بلکه منتقدان را هم بار دیگر به تحسین وادارد. در جهانی که دیزنی گاهی به نظر می رسد خلاقیتش را به پای سودآوری قربانی کرده، واقعیت اینست فیلم لیلو و استیچ می تواند یادآوری کند که این استودیو هنوز هم می تواند قصه هایی بگوید که قلب ها را تسخیر کند. آیا دیزنی خاتمه یاد گرفته که نوستالژی باید با اصالت همراه باشد، نه جایگزین آن شود؟ لیلو و استیچ آزمون نهایی این درس است و 23 می 2025 پاسخ این پرسش را روشن خواهد کرد؛ اما تا آن روز، همه شواهد می گویند: بله، این بار دیزنی دست روی طلای ناب گذاشته است.

منبع: خبرنگاران مگ